A THING OF BEAUTY IS A JOY FOREVER

Vandaag gaan we weer wandelen aan het losloopgebied van Zonhoven. Omdat we via Facebook een paar keer de melding hebben gekregen dat er een 6-tal honden (het aantal alleen al doet me vermoeden dat het om een flauwe grap gaat) vergiftigd zouden zijn, gaan we eerst even polshoogte nemen op de hondenschool (lees: stamcafé) die vlak naast de losloopweide ligt. Daar hebben ze het gerucht natuurlijk ook gehoord en ze hebben contact opgenomen met de politie van Zonhoven. Die heeft hen verzekerd dat er absoluut geen meldingen van vergiftigde honden waren. We gaan het er dus op wagen maar we houden het in ons achterhoofd. Waakzaamheid is de boodschap.
Miguel is nu precies een maand bij ons. Ik wil vandaag proberen of ik hem kan los laten lopen op het omheinde gebied. Dat is voor mij heel belangrijk om 2 redenen. Ik vind het echt noodzakelijk dat de honden af en toe lekker vrijuit kunnen rennen en spelen zodat ze hun energie eens goed kwijt kunnen en bovendien wil ik ook weten of Miguel terug komt als ik hem roep. Van Cora, Tundra en Lula weet ik dat ze netjes terugkomen om aangelijnd te worden. En dat geeft toch wel een goed gevoel.Ik denk dat Miguel er klaar voor is en ik ben er (bijna) zeker van dat hij terugkomt. Mijn zakken zit vol met lekkere snoepjes om hem te belonen. Als ik misgegokt heb, dan wordt het een hele klus om Miguel op het 6,5 hectare groot gebied terug te pakken te krijgen.
Toch een beetje met een bang hartje maak ik de musketon los. Miguel heeft niet meteen door dat hij vrij is. Hij wandelt langzaam verder tot hij in de gaten krijgt dat hij weg kan. Dan gaat hij er in een spurtje vandoor. Hij weet niet waar hij eerst moet snuffelen en waar hij z'n poot eerst moet heffen. Hij rent de heuveltjes op en af en duikt de struiken in. Zijn staart steekt vrolijk in de lucht. Wat een verschil met de schuwe Miguel die hier een paar weken geleden naast me liep. Het valt me nu pas goed op hoe mooi hij wel is. Zijn lichaam is compact met veel massa. Hij is heel gespierd en atletisch gebouwd. Hij heeft een prachtig zwevend gangwerk met een uitzonderlijke lichtheid. Overweldigd door zijn schoonheid blijf ik hem nakijken. Ik geniet er van om hem bezig te zien.

Dan realiseer ik mij dat ik hem eens moet proberen terug te roepen. "Miguel?" Hij stopt en kijkt me vragend aan. De drang om verder te snuffelen is groot maar hij komt toch langzaam naar me toe gelopen, hij is op zijn hoede. Ik streel hem en prijs hem de hemel in. Hij neemt mijn snoepje aan en gaat er weer vrolijk vandoor. Hij heeft immers nog zo veel te snuffelen en te ontdekken. Ik roep hem een paar keer, geef hem een koekje en laat hem telkens weer gaan. Pas als we aan het hek komen, wordt hij weer aangelijnd. De rest van de wandeling stapt hij weer voorbeeldig naast me mee.