VAYA CON DIOS

Lieve Miguel,

Wie had er kunnen denken dat jij, nog geen 4 maanden nadat Bruja hier vertrok, ook je gouden mandje zou vinden bij Karen en Tom.



Toen je hier in februari aankwam aankwam, spookten er duizenden angsten door je mooie hoofd. Maar in die 2 maanden dat je hier was ben je echt wel 'mijn' maatje geworden. Glenn, Elke en Jonas waren wel OK maar ik was je grote steun en toeverlaat. Je vertrouwde me in alles wat ik met je ondernam. Je ging mee naar de hondenschool, naar de zondagvoormiddagwandelingen met de Limburgse Galgovrienden, de agilitywedstrijden van Fosfor en Folly, op weekend met de mobilhome en als afsluiter, het hondenweekend in Zeewolde. Na een paar weken hadden we zoveel vertrouwen in elkaar dat je los mocht op het hondenlosloopgebied in Zonhoven en afgelopen weekend, als kers op de taart, kon je vrij op het strand en op de dijk ronddollen.

Je hebt enorm veel geleerd, je loopt nu netjes mee in het verkeer, strijkplank en stoomstrijkijzer zijn niet langer een bedreiging, je stormt net zoals de anderen door de vliegengordijn de tuin in, ... . Er waren zoveel dingen die jou aan het schrikken maakten en die je nu als vanzelfsprekend beschouwt. Alleen mensen (vooral mannen, dat zegt genoeg) doen je soms nog bibberen van angst. Maar ik ben er zeker van dat er een dag komt waarop je zal inzien dat we het hier allemaal goed met je voorhebben.



Hier zit ik nu met heel gemengde gevoelens; ik vind het verschrikkelijk dat je weer door die moeilijke aanpassingstijd moet maar ik kan me geen betere thuis voor jou voorstellen. Met een 'ma' en 'pa' als Karen en Tom en niet te vergeten een 'maatje' als Bruja, moet het je zeker lukken.



Lieve Miguel, het ga je goed! Ik zal je gigantisch hard missen.

A THING OF BEAUTY IS A JOY FOREVER

Vandaag gaan we weer wandelen aan het losloopgebied van Zonhoven. Omdat we via Facebook een paar keer de melding hebben gekregen dat er een 6-tal honden (het aantal alleen al doet me vermoeden dat het om een flauwe grap gaat) vergiftigd zouden zijn, gaan we eerst even polshoogte nemen op de hondenschool (lees: stamcafé) die vlak naast de losloopweide ligt. Daar hebben ze het gerucht natuurlijk ook gehoord en ze hebben contact opgenomen met de politie van Zonhoven. Die heeft hen verzekerd dat er absoluut geen meldingen van vergiftigde honden waren. We gaan het er dus op wagen maar we houden het in ons achterhoofd. Waakzaamheid is de boodschap.
Miguel is nu precies een maand bij ons. Ik wil vandaag proberen of ik hem kan los laten lopen op het omheinde gebied. Dat is voor mij heel belangrijk om 2 redenen. Ik vind het echt noodzakelijk dat de honden af en toe lekker vrijuit kunnen rennen en spelen zodat ze hun energie eens goed kwijt kunnen en bovendien wil ik ook weten of Miguel terug komt als ik hem roep. Van Cora, Tundra en Lula weet ik dat ze netjes terugkomen om aangelijnd te worden. En dat geeft toch wel een goed gevoel.Ik denk dat Miguel er klaar voor is en ik ben er (bijna) zeker van dat hij terugkomt. Mijn zakken zit vol met lekkere snoepjes om hem te belonen. Als ik misgegokt heb, dan wordt het een hele klus om Miguel op het 6,5 hectare groot gebied terug te pakken te krijgen.
Toch een beetje met een bang hartje maak ik de musketon los. Miguel heeft niet meteen door dat hij vrij is. Hij wandelt langzaam verder tot hij in de gaten krijgt dat hij weg kan. Dan gaat hij er in een spurtje vandoor. Hij weet niet waar hij eerst moet snuffelen en waar hij z'n poot eerst moet heffen. Hij rent de heuveltjes op en af en duikt de struiken in. Zijn staart steekt vrolijk in de lucht. Wat een verschil met de schuwe Miguel die hier een paar weken geleden naast me liep. Het valt me nu pas goed op hoe mooi hij wel is. Zijn lichaam is compact met veel massa. Hij is heel gespierd en atletisch gebouwd. Hij heeft een prachtig zwevend gangwerk met een uitzonderlijke lichtheid. Overweldigd door zijn schoonheid blijf ik hem nakijken. Ik geniet er van om hem bezig te zien.

Dan realiseer ik mij dat ik hem eens moet proberen terug te roepen. "Miguel?" Hij stopt en kijkt me vragend aan. De drang om verder te snuffelen is groot maar hij komt toch langzaam naar me toe gelopen, hij is op zijn hoede. Ik streel hem en prijs hem de hemel in. Hij neemt mijn snoepje aan en gaat er weer vrolijk vandoor. Hij heeft immers nog zo veel te snuffelen en te ontdekken. Ik roep hem een paar keer, geef hem een koekje en laat hem telkens weer gaan. Pas als we aan het hek komen, wordt hij weer aangelijnd. De rest van de wandeling stapt hij weer voorbeeldig naast me mee.

WEEKENDJE EIFEL

Vrijdagavond. We nemen Miguel mee op weekend naar de Eifel. Omdat hij nog zoveel moet leren lijkt het ons het beste om hem een keertje mee te nemen samen met Cora en Fosfor en Folly. Lula en Tundra blijven thuis bij Elke en Jonas.

Tijdens de rit gedraagt hij zich weer perfect. Hij volgt Cora haar voorbeeld en nestelt zich op het bed dat speciaal voor de honden ingericht is. We horen hem de hele weg niet en zelfs als we aangekomen zijn wacht hij geduldig tot hij naar buiten mag.

Zaterdag. Gewapend met wandel-GPS en rugzak vertrekken we voor een wandeling van 15 km waarop we een 6-tal Geocaches gaan zoeken. We zijn dus zeker een paar uur onderweg. Onze vrienden Marc en Magda gaan ook mee en zo breidt 'onze roedel' zich uit met 3 poedeltjes, een klein Maltezerprinsesje en een Border Collie. Het stuk door het dorp vindt Miguel in het begin wel eng, verschillende mensen kruisen ons en hij wil zich telkens achter mijn benen verstoppen maar na een tijdje geeft hij het op en stapt hij dapper mee. Het valt mij op dat hij al veel minder reageert op de auto's die ons voorbijrijden.

Eens we tussen de velden zijn mogen de honden los. Alleen Miguel durf ik absoluut nog niet los te laten, ik vind het verschrikkelijk erg maar het is echt nog te vroeg. Ik kan z'n jachtinstinct niet inschatten en ik weet ook niet of hij al voldoende vertrouwen heeft om zich terug te laten aanlijnen. Maar Miguel vindt het allemaal prima en terwijl de kleintjes en ook Cora heen en weer rennen blijft hij rustig meestappen. Hij geniet op zijn manier van de wandeling, zijn staart komt omhoog in een sierlijke krul en zijn neus zit de hele tijd aan de grond. Af en toe blijft hij staan en kijkt hij over de velden, zijn neusvleugels staan wijd open, hij neemt zoveel mogelijk geuren op.

Onze wandeling brengt ons via veldwegen en bospaden naar de Romeins-Germaanse tempel van de 3 Moedergodinnen en de fossielenakker van Nettersheim. Terwijl we met z'n allen op zoek gaan naar fossielen staat Miguel rustig te wachten.

Op de terugweg moeten we aan de kant om een grote tractor door te laten. De weg is maar smal en ik sta in de berm met achter me een verschrikkelijke prikkeldraad. Ik krijg het eventjes benauwd want ik heb geen idee hoe Miguel op de tractor zal reageren. Hij leunt tegen mijn benen maar hij blijft rustig staan. Pfff, opluchting! En dan zie ik in mijn ooghoeken het gevaarte terug op ons afkomen, de boer is gaan draaien en de tractor komt nu in volle vaart terug op ons afgedreund. We gaan terug in de berm staan. Miguel blijft rustig staan terwijl de tractor langs hem door raast :-)

Als Marc en Magda 's avonds bij ons in de mobilhome komen aperitieven is Miguel zelfs te moe om zijn hoofd op te heffen. Rond half 11 maak ik hem wakker om een laatste plasje te doen. Hij kijkt me verbaasd aan maar gaat toch braaf mee naar buiten.

Miguel is zo een aangename en gemakkelijke hond. Hij vindt alles goed en hij is altijd tevreden. Ik heb hem nog niet één keer horen zeuren of piepen. Wie Miguel de tijd wil geven zodat hij zich kan aanpassen en wie voor hem een baas wil zijn die het goede voorbeeld geeft en waar hij naar op kan kijken, zal aan Miguel een heel trouwe, aanhankelijke en gemakkelijke vriend hebben. Hij is geen hond die voortdurend om aandacht vraagt. Hij is tevreden met een knuffel en een aai over zijn bol.

FLINKE MIGUEL!

Vandaag moeten we alletwee terug gaan werken. Miguel krijgt nu voor het eerst te maken met onze doordeweekse routine. Door het vriesweer is Glenn tot nu toe altijd thuis geweest. We hebben hem een paar keer heel eventjes alleen gelaten en dan heeft hij zich telkens voorbeeldig gedragen, niks stuk gemaakt, geen pootje getild, braafjes in zijn mand geslapen.
Maar nu moet hij voor het eerst 6 en 1/2 uur alleen blijven. Hij heeft natuurlijk wel het gezelschap van de andere honden. Het is niet dat hij helemaal alleen achterblijft.
Als ik thuiskom staan ze me allemaal op te wachten aan de glazen deur in de living. Miguel staat een eindje verderop. Hij twijfelt weer even om naar mij toe te komen maar als hij ziet dat de anderen door het dolle heen zijn, komt hij me toch kwispelstaartend tegemoet. Ik inspecteer even de living, alles is zoals ik het vanmorgen achtergelaten heb. Flinke Miguel!
Een pak van mijn hart want het is toch altijd even bang afwachten als een nieuwkomer zolang alleen moet blijven. Maar Miguel heeft de proef goed doorstaan ;-)

Miguel is nu precies 12 dagen bij ons en hij heeft zich in die tijd enorm goed aangepast. Zijn 'angst' heeft plaatsgemaakt voor 'voorzichtigheid'. Hij is nog op z'n hoede bij elke nieuwe situatie en bij elke nieuwe ontmoeting maar als hij twijfelt over iets of iemand, komt hij bij Glenn of mij bescherming zoeken. Hij is een enorme knuffelkont, hij kan er maar niet genoeg van krijgen om achter zijn oren en in zijn nek gekrabd te worden.

Hij speelt nu ook met de andere windhonden. Dat heeft hem wel een gat in zijn knie opgeleverd want hij probeert ons racemachine Tundra te volgen. Hij kent het bochtenwerk in onze tuin natuurlijk niet zo goed als Tundra en hij is met volle snelheid tegen een houtrek opgeknald. Zoals een kwajongen heeft hij me braaf zijn kapotte knie laten verzorgen en is daarna in zijn mand een beetje gaan pruilen. Vorige week heb ik de nagels van zijn voorpoten geknipt en gevijld en ook dat heeft hij braafjes laten doen.

Vandaag gaan we weer mee wandelen met onze "zondagvoormiddagwandelgroep". Onze groep wordt steeds groter, ik tel nu al 12 Galgo's en 3 niet-Galgootjes! Miguel doet het goed, hij beweegt zich al heel wat vlotter in de grote groep. Zij staart hangt rustig ontspannen en hij begint duidelijk te genieten van de wandeling. Buiten vind hij het nog steeds niet fijn om door vreemde mensen gestreeld te worden maar in de kantine laat hij zich geduldig aaien en neemt hij de koekjes gretig aan. Ik ben eigenlijk best fier op hem, op nog geen 2 weken tijd is hij al een heel andere hond geworden. En dat kan toch alleen maar omdat hij wil leren en omdat hij bereid is om met ons, mensen, opnieuw in zee te gaan.

Gisteren stond Miguel me voor het eerst op te wachten toen ik beneden kwam. Zijn eerste voorzichtige kwispelstaartbegroeting! Het gaf me zo'n goed gevoel. Na amper 3 dagen geeft hij aan dat hij blij is om mij te zien en vlucht hij niet meer weg als ik binnenkom!
In de namiddag zijn we met hem in het bos hier vlakbij gaan wandelen. Op weg er naar toe was hij weer gespannen, de auto's, een voorbijrijdende fietser en ook een jogger, het maakte hem allemaal bang. In het bos vond hij het best wel fijn.



Vandaag gaan we met enkele vrienden wandelen aan het hondenlosloopgebied in Zonhoven. Het vriest stenen uit de grond dus ze moeten allemaal een jasje aan. Nu weet ik hoe een kleuterjuf zich voelt. Het duurt een hele tijd voor ik "mijn kleuterklas" een jasje heb aangetrokken ;-)
Op het losloopgebied gaan Cora, Lula, Tundra, Bruja, Ana, Frauke en Menke er als een speer vandoor. Jammer genoeg kan Miguel nog niet los. Verweesd kijkt hij de anderen na. Hij stapt braaf mee maar vindt het best eng als er iemand vlak achter hem stapt. Hij durft nauwelijks te snuffelen en met veel moeite kan ik hem overtuigen om een plasje te doen. In de kantine van de hondenschool komt hij weer tot rust. Als er andere honden voorbijkomen gedraagt hij zich voorbeeldig. Hij krijgt van iedereen koekjes toegestopt en neemt de knuffels er gelaten bij. Terug thuis nestelt hij zich in zijn mand en valt hij in een diepe slaap. Ik zie z'n oogleden en z'n poten heftig bewegen, hij droomt...

... Mis ojos grandes, pegados al aire, son los del cielo. En la memoria del aire estarán mis sufriementos.

Langzaam, héél langzaam krijgt Miguel een beetje meer vertrouwen. Hij komt al iets sneller naar ons toe als we een andere hond knuffelen en hij vlucht niet meer weg uit z'n mand als we binnenkomen. We merken dat onze honden heel belangrijk zijn voor hem, hij trekt er zich echt aan op. Gelukkig hebben we een heel stabiele roedel (met uitzondering van mijn Manchesterteefje dat doof is en ook snel bang is). Cora, Lula en Tundra en Fosfor hebben van niks of niemand bang en Miguel volgt hen in alles wat ze doen. Als het voor hen OK is dan is gaat hij ook een kijkje nemen. Gelukkig is Miguel geen zenuwachtige hond, hij is hééél rustig en ook héééél nieuwsgierig. Zelfs als hij onzeker is, is hij niet panisch of hysterisch. En als hij van iets schrikt komt hij meteen kijken wat er aan de hand was. Hij is stapel op koekjes en snoepjes en dat maakt het gemakkelijk om hem te belonen. Gek genoeg heeft hij in huis geen schrik van de stofzuiger, de kruimeldief of andere lawaaierige apparaten.



Miguel is een jaar lang niet buiten "de berg"* geweest en heeft zich daar waarschijnlijk al die tijd heel veilig gevoeld. Géén mensen die hem pijn doen, géén mensen die hem wegjagen, géén auto's die rakelings langs hem doorrijden, voldoende eten en drinken en een grote groep lotgenoten waar hij veel steun aan had. Nu wordt hij weer met de buitenwereld geconfronteerd en hij is duidelijk niet vergeten wat hem daar allemaal is aangedaan. De sporen op zijn lichaam getuigen van een heel zwaar verleden en de herinneringen hieraan zitten nog in diep zijn mooie hoofd.

Het is donderdagavond en normaal gezien ga ik met Fosfor en Folly trainen maar het heeft gevroren en de grond is steenhard. De honden kunnen dus absoluut niet springen. Daarom beslis ik om Miguel mee te nemen naar de hondenschool. Cora, die de rust zelve is, gaat ook mee. In de auto gedraagt Miguel zich voorbeeldig, hij rolt zich in een bolletje en dommelt in. Op de hondenschool neem ik hem mee op een wandelingetje langs de oefenterreinen. Hij vindt het maar niks, de grote spots, de vele mensen. In de kantine is hij rustig en duidelijk meer op z'n gemak. Heel aandachtig bestudeert hij alle mensen en honden die langs hem door komen. Hij laat zich geduldig strelen en geniet van alle koekjes die hij toegestopt krijgt.



*het opvangcentrum El Galgo Senior is gesitueerd in Campello bij Allicante en ligt tegen een berg aan vandaar dat het door insiders kortweg "de berg" genoemd wordt.