Tijdens de rit gedraagt hij zich weer perfect. Hij volgt Cora haar voorbeeld en nestelt zich op het bed dat speciaal voor de honden ingericht is. We horen hem de hele weg niet en zelfs als we aangekomen zijn wacht hij geduldig tot hij naar buiten mag.
Zaterdag. Gewapend met wandel-GPS en rugzak vertrekken we voor een wandeling van 15 km waarop we een 6-tal Geocaches gaan zoeken. We zijn dus zeker een paar uur onderweg. Onze vrienden Marc en Magda gaan ook mee en zo breidt 'onze roedel' zich uit met 3 poedeltjes, een klein Maltezerprinsesje en een Border Collie. Het stuk door het dorp vindt Miguel in het begin wel eng, verschillende mensen kruisen ons en hij wil zich telkens achter mijn benen verstoppen maar na een tijdje geeft hij het op en stapt hij dapper mee. Het valt mij op dat hij al veel minder reageert op de auto's die ons voorbijrijden.
Eens we tussen de velden zijn mogen de honden los. Alleen Miguel durf ik absoluut nog niet los te laten, ik vind het verschrikkelijk erg maar het is echt nog te vroeg. Ik kan z'n jachtinstinct niet inschatten en ik weet ook niet of hij al voldoende vertrouwen heeft om zich terug te laten aanlijnen. Maar Miguel vindt het allemaal prima en terwijl de kleintjes en ook Cora heen en weer rennen blijft hij rustig meestappen. Hij geniet op zijn manier van de wandeling, zijn staart komt omhoog in een sierlijke krul en zijn neus zit de hele tijd aan de grond. Af en toe blijft hij staan en kijkt hij over de velden, zijn neusvleugels staan wijd open, hij neemt zoveel mogelijk geuren op.
Onze wandeling brengt ons via veldwegen en bospaden naar de Romeins-Germaanse tempel van de 3 Moedergodinnen en de fossielenakker van Nettersheim. Terwijl we met z'n allen op zoek gaan naar fossielen staat Miguel rustig te wachten.
Op de terugweg moeten we aan de kant om een grote tractor door te laten. De weg is maar smal en ik sta in de berm met achter me een verschrikkelijke prikkeldraad. Ik krijg het eventjes benauwd want ik heb geen idee hoe Miguel op de tractor zal reageren. Hij leunt tegen mijn benen maar hij blijft rustig staan. Pfff, opluchting! En dan zie ik in mijn ooghoeken het gevaarte terug op ons afkomen, de boer is gaan draaien en de tractor komt nu in volle vaart terug op ons afgedreund. We gaan terug in de berm staan. Miguel blijft rustig staan terwijl de tractor langs hem door raast :-)
Als Marc en Magda 's avonds bij ons in de mobilhome komen aperitieven is Miguel zelfs te moe om zijn hoofd op te heffen. Rond half 11 maak ik hem wakker om een laatste plasje te doen. Hij kijkt me verbaasd aan maar gaat toch braaf mee naar buiten.
Miguel is zo een aangename en gemakkelijke hond. Hij vindt alles goed en hij is altijd tevreden. Ik heb hem nog niet één keer horen zeuren of piepen. Wie Miguel de tijd wil geven zodat hij zich kan aanpassen en wie voor hem een baas wil zijn die het goede voorbeeld geeft en waar hij naar op kan kijken, zal aan Miguel een heel trouwe, aanhankelijke en gemakkelijke vriend hebben. Hij is geen hond die voortdurend om aandacht vraagt. Hij is tevreden met een knuffel en een aai over zijn bol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten