Miguel is nu precies 12 dagen bij ons en hij heeft zich in die tijd enorm goed aangepast. Zijn 'angst' heeft plaatsgemaakt voor 'voorzichtigheid'. Hij is nog op z'n hoede bij elke nieuwe situatie en bij elke nieuwe ontmoeting maar als hij twijfelt over iets of iemand, komt hij bij Glenn of mij bescherming zoeken. Hij is een enorme knuffelkont, hij kan er maar niet genoeg van krijgen om achter zijn oren en in zijn nek gekrabd te worden.

Hij speelt nu ook met de andere windhonden. Dat heeft hem wel een gat in zijn knie opgeleverd want hij probeert ons racemachine Tundra te volgen. Hij kent het bochtenwerk in onze tuin natuurlijk niet zo goed als Tundra en hij is met volle snelheid tegen een houtrek opgeknald. Zoals een kwajongen heeft hij me braaf zijn kapotte knie laten verzorgen en is daarna in zijn mand een beetje gaan pruilen. Vorige week heb ik de nagels van zijn voorpoten geknipt en gevijld en ook dat heeft hij braafjes laten doen.

Vandaag gaan we weer mee wandelen met onze "zondagvoormiddagwandelgroep". Onze groep wordt steeds groter, ik tel nu al 12 Galgo's en 3 niet-Galgootjes! Miguel doet het goed, hij beweegt zich al heel wat vlotter in de grote groep. Zij staart hangt rustig ontspannen en hij begint duidelijk te genieten van de wandeling. Buiten vind hij het nog steeds niet fijn om door vreemde mensen gestreeld te worden maar in de kantine laat hij zich geduldig aaien en neemt hij de koekjes gretig aan. Ik ben eigenlijk best fier op hem, op nog geen 2 weken tijd is hij al een heel andere hond geworden. En dat kan toch alleen maar omdat hij wil leren en omdat hij bereid is om met ons, mensen, opnieuw in zee te gaan.