... Mis ojos grandes, pegados al aire, son los del cielo. En la memoria del aire estarán mis sufriementos.

Langzaam, héél langzaam krijgt Miguel een beetje meer vertrouwen. Hij komt al iets sneller naar ons toe als we een andere hond knuffelen en hij vlucht niet meer weg uit z'n mand als we binnenkomen. We merken dat onze honden heel belangrijk zijn voor hem, hij trekt er zich echt aan op. Gelukkig hebben we een heel stabiele roedel (met uitzondering van mijn Manchesterteefje dat doof is en ook snel bang is). Cora, Lula en Tundra en Fosfor hebben van niks of niemand bang en Miguel volgt hen in alles wat ze doen. Als het voor hen OK is dan is gaat hij ook een kijkje nemen. Gelukkig is Miguel geen zenuwachtige hond, hij is hééél rustig en ook héééél nieuwsgierig. Zelfs als hij onzeker is, is hij niet panisch of hysterisch. En als hij van iets schrikt komt hij meteen kijken wat er aan de hand was. Hij is stapel op koekjes en snoepjes en dat maakt het gemakkelijk om hem te belonen. Gek genoeg heeft hij in huis geen schrik van de stofzuiger, de kruimeldief of andere lawaaierige apparaten.



Miguel is een jaar lang niet buiten "de berg"* geweest en heeft zich daar waarschijnlijk al die tijd heel veilig gevoeld. Géén mensen die hem pijn doen, géén mensen die hem wegjagen, géén auto's die rakelings langs hem doorrijden, voldoende eten en drinken en een grote groep lotgenoten waar hij veel steun aan had. Nu wordt hij weer met de buitenwereld geconfronteerd en hij is duidelijk niet vergeten wat hem daar allemaal is aangedaan. De sporen op zijn lichaam getuigen van een heel zwaar verleden en de herinneringen hieraan zitten nog in diep zijn mooie hoofd.

Het is donderdagavond en normaal gezien ga ik met Fosfor en Folly trainen maar het heeft gevroren en de grond is steenhard. De honden kunnen dus absoluut niet springen. Daarom beslis ik om Miguel mee te nemen naar de hondenschool. Cora, die de rust zelve is, gaat ook mee. In de auto gedraagt Miguel zich voorbeeldig, hij rolt zich in een bolletje en dommelt in. Op de hondenschool neem ik hem mee op een wandelingetje langs de oefenterreinen. Hij vindt het maar niks, de grote spots, de vele mensen. In de kantine is hij rustig en duidelijk meer op z'n gemak. Heel aandachtig bestudeert hij alle mensen en honden die langs hem door komen. Hij laat zich geduldig strelen en geniet van alle koekjes die hij toegestopt krijgt.



*het opvangcentrum El Galgo Senior is gesitueerd in Campello bij Allicante en ligt tegen een berg aan vandaar dat het door insiders kortweg "de berg" genoemd wordt.