WEEKENDJE EIFEL

Vrijdagavond. We nemen Miguel mee op weekend naar de Eifel. Omdat hij nog zoveel moet leren lijkt het ons het beste om hem een keertje mee te nemen samen met Cora en Fosfor en Folly. Lula en Tundra blijven thuis bij Elke en Jonas.

Tijdens de rit gedraagt hij zich weer perfect. Hij volgt Cora haar voorbeeld en nestelt zich op het bed dat speciaal voor de honden ingericht is. We horen hem de hele weg niet en zelfs als we aangekomen zijn wacht hij geduldig tot hij naar buiten mag.

Zaterdag. Gewapend met wandel-GPS en rugzak vertrekken we voor een wandeling van 15 km waarop we een 6-tal Geocaches gaan zoeken. We zijn dus zeker een paar uur onderweg. Onze vrienden Marc en Magda gaan ook mee en zo breidt 'onze roedel' zich uit met 3 poedeltjes, een klein Maltezerprinsesje en een Border Collie. Het stuk door het dorp vindt Miguel in het begin wel eng, verschillende mensen kruisen ons en hij wil zich telkens achter mijn benen verstoppen maar na een tijdje geeft hij het op en stapt hij dapper mee. Het valt mij op dat hij al veel minder reageert op de auto's die ons voorbijrijden.

Eens we tussen de velden zijn mogen de honden los. Alleen Miguel durf ik absoluut nog niet los te laten, ik vind het verschrikkelijk erg maar het is echt nog te vroeg. Ik kan z'n jachtinstinct niet inschatten en ik weet ook niet of hij al voldoende vertrouwen heeft om zich terug te laten aanlijnen. Maar Miguel vindt het allemaal prima en terwijl de kleintjes en ook Cora heen en weer rennen blijft hij rustig meestappen. Hij geniet op zijn manier van de wandeling, zijn staart komt omhoog in een sierlijke krul en zijn neus zit de hele tijd aan de grond. Af en toe blijft hij staan en kijkt hij over de velden, zijn neusvleugels staan wijd open, hij neemt zoveel mogelijk geuren op.

Onze wandeling brengt ons via veldwegen en bospaden naar de Romeins-Germaanse tempel van de 3 Moedergodinnen en de fossielenakker van Nettersheim. Terwijl we met z'n allen op zoek gaan naar fossielen staat Miguel rustig te wachten.

Op de terugweg moeten we aan de kant om een grote tractor door te laten. De weg is maar smal en ik sta in de berm met achter me een verschrikkelijke prikkeldraad. Ik krijg het eventjes benauwd want ik heb geen idee hoe Miguel op de tractor zal reageren. Hij leunt tegen mijn benen maar hij blijft rustig staan. Pfff, opluchting! En dan zie ik in mijn ooghoeken het gevaarte terug op ons afkomen, de boer is gaan draaien en de tractor komt nu in volle vaart terug op ons afgedreund. We gaan terug in de berm staan. Miguel blijft rustig staan terwijl de tractor langs hem door raast :-)

Als Marc en Magda 's avonds bij ons in de mobilhome komen aperitieven is Miguel zelfs te moe om zijn hoofd op te heffen. Rond half 11 maak ik hem wakker om een laatste plasje te doen. Hij kijkt me verbaasd aan maar gaat toch braaf mee naar buiten.

Miguel is zo een aangename en gemakkelijke hond. Hij vindt alles goed en hij is altijd tevreden. Ik heb hem nog niet één keer horen zeuren of piepen. Wie Miguel de tijd wil geven zodat hij zich kan aanpassen en wie voor hem een baas wil zijn die het goede voorbeeld geeft en waar hij naar op kan kijken, zal aan Miguel een heel trouwe, aanhankelijke en gemakkelijke vriend hebben. Hij is geen hond die voortdurend om aandacht vraagt. Hij is tevreden met een knuffel en een aai over zijn bol.

FLINKE MIGUEL!

Vandaag moeten we alletwee terug gaan werken. Miguel krijgt nu voor het eerst te maken met onze doordeweekse routine. Door het vriesweer is Glenn tot nu toe altijd thuis geweest. We hebben hem een paar keer heel eventjes alleen gelaten en dan heeft hij zich telkens voorbeeldig gedragen, niks stuk gemaakt, geen pootje getild, braafjes in zijn mand geslapen.
Maar nu moet hij voor het eerst 6 en 1/2 uur alleen blijven. Hij heeft natuurlijk wel het gezelschap van de andere honden. Het is niet dat hij helemaal alleen achterblijft.
Als ik thuiskom staan ze me allemaal op te wachten aan de glazen deur in de living. Miguel staat een eindje verderop. Hij twijfelt weer even om naar mij toe te komen maar als hij ziet dat de anderen door het dolle heen zijn, komt hij me toch kwispelstaartend tegemoet. Ik inspecteer even de living, alles is zoals ik het vanmorgen achtergelaten heb. Flinke Miguel!
Een pak van mijn hart want het is toch altijd even bang afwachten als een nieuwkomer zolang alleen moet blijven. Maar Miguel heeft de proef goed doorstaan ;-)

Miguel is nu precies 12 dagen bij ons en hij heeft zich in die tijd enorm goed aangepast. Zijn 'angst' heeft plaatsgemaakt voor 'voorzichtigheid'. Hij is nog op z'n hoede bij elke nieuwe situatie en bij elke nieuwe ontmoeting maar als hij twijfelt over iets of iemand, komt hij bij Glenn of mij bescherming zoeken. Hij is een enorme knuffelkont, hij kan er maar niet genoeg van krijgen om achter zijn oren en in zijn nek gekrabd te worden.

Hij speelt nu ook met de andere windhonden. Dat heeft hem wel een gat in zijn knie opgeleverd want hij probeert ons racemachine Tundra te volgen. Hij kent het bochtenwerk in onze tuin natuurlijk niet zo goed als Tundra en hij is met volle snelheid tegen een houtrek opgeknald. Zoals een kwajongen heeft hij me braaf zijn kapotte knie laten verzorgen en is daarna in zijn mand een beetje gaan pruilen. Vorige week heb ik de nagels van zijn voorpoten geknipt en gevijld en ook dat heeft hij braafjes laten doen.

Vandaag gaan we weer mee wandelen met onze "zondagvoormiddagwandelgroep". Onze groep wordt steeds groter, ik tel nu al 12 Galgo's en 3 niet-Galgootjes! Miguel doet het goed, hij beweegt zich al heel wat vlotter in de grote groep. Zij staart hangt rustig ontspannen en hij begint duidelijk te genieten van de wandeling. Buiten vind hij het nog steeds niet fijn om door vreemde mensen gestreeld te worden maar in de kantine laat hij zich geduldig aaien en neemt hij de koekjes gretig aan. Ik ben eigenlijk best fier op hem, op nog geen 2 weken tijd is hij al een heel andere hond geworden. En dat kan toch alleen maar omdat hij wil leren en omdat hij bereid is om met ons, mensen, opnieuw in zee te gaan.

Gisteren stond Miguel me voor het eerst op te wachten toen ik beneden kwam. Zijn eerste voorzichtige kwispelstaartbegroeting! Het gaf me zo'n goed gevoel. Na amper 3 dagen geeft hij aan dat hij blij is om mij te zien en vlucht hij niet meer weg als ik binnenkom!
In de namiddag zijn we met hem in het bos hier vlakbij gaan wandelen. Op weg er naar toe was hij weer gespannen, de auto's, een voorbijrijdende fietser en ook een jogger, het maakte hem allemaal bang. In het bos vond hij het best wel fijn.



Vandaag gaan we met enkele vrienden wandelen aan het hondenlosloopgebied in Zonhoven. Het vriest stenen uit de grond dus ze moeten allemaal een jasje aan. Nu weet ik hoe een kleuterjuf zich voelt. Het duurt een hele tijd voor ik "mijn kleuterklas" een jasje heb aangetrokken ;-)
Op het losloopgebied gaan Cora, Lula, Tundra, Bruja, Ana, Frauke en Menke er als een speer vandoor. Jammer genoeg kan Miguel nog niet los. Verweesd kijkt hij de anderen na. Hij stapt braaf mee maar vindt het best eng als er iemand vlak achter hem stapt. Hij durft nauwelijks te snuffelen en met veel moeite kan ik hem overtuigen om een plasje te doen. In de kantine van de hondenschool komt hij weer tot rust. Als er andere honden voorbijkomen gedraagt hij zich voorbeeldig. Hij krijgt van iedereen koekjes toegestopt en neemt de knuffels er gelaten bij. Terug thuis nestelt hij zich in zijn mand en valt hij in een diepe slaap. Ik zie z'n oogleden en z'n poten heftig bewegen, hij droomt...

... Mis ojos grandes, pegados al aire, son los del cielo. En la memoria del aire estarán mis sufriementos.

Langzaam, héél langzaam krijgt Miguel een beetje meer vertrouwen. Hij komt al iets sneller naar ons toe als we een andere hond knuffelen en hij vlucht niet meer weg uit z'n mand als we binnenkomen. We merken dat onze honden heel belangrijk zijn voor hem, hij trekt er zich echt aan op. Gelukkig hebben we een heel stabiele roedel (met uitzondering van mijn Manchesterteefje dat doof is en ook snel bang is). Cora, Lula en Tundra en Fosfor hebben van niks of niemand bang en Miguel volgt hen in alles wat ze doen. Als het voor hen OK is dan is gaat hij ook een kijkje nemen. Gelukkig is Miguel geen zenuwachtige hond, hij is hééél rustig en ook héééél nieuwsgierig. Zelfs als hij onzeker is, is hij niet panisch of hysterisch. En als hij van iets schrikt komt hij meteen kijken wat er aan de hand was. Hij is stapel op koekjes en snoepjes en dat maakt het gemakkelijk om hem te belonen. Gek genoeg heeft hij in huis geen schrik van de stofzuiger, de kruimeldief of andere lawaaierige apparaten.



Miguel is een jaar lang niet buiten "de berg"* geweest en heeft zich daar waarschijnlijk al die tijd heel veilig gevoeld. Géén mensen die hem pijn doen, géén mensen die hem wegjagen, géén auto's die rakelings langs hem doorrijden, voldoende eten en drinken en een grote groep lotgenoten waar hij veel steun aan had. Nu wordt hij weer met de buitenwereld geconfronteerd en hij is duidelijk niet vergeten wat hem daar allemaal is aangedaan. De sporen op zijn lichaam getuigen van een heel zwaar verleden en de herinneringen hieraan zitten nog in diep zijn mooie hoofd.

Het is donderdagavond en normaal gezien ga ik met Fosfor en Folly trainen maar het heeft gevroren en de grond is steenhard. De honden kunnen dus absoluut niet springen. Daarom beslis ik om Miguel mee te nemen naar de hondenschool. Cora, die de rust zelve is, gaat ook mee. In de auto gedraagt Miguel zich voorbeeldig, hij rolt zich in een bolletje en dommelt in. Op de hondenschool neem ik hem mee op een wandelingetje langs de oefenterreinen. Hij vindt het maar niks, de grote spots, de vele mensen. In de kantine is hij rustig en duidelijk meer op z'n gemak. Heel aandachtig bestudeert hij alle mensen en honden die langs hem door komen. Hij laat zich geduldig strelen en geniet van alle koekjes die hij toegestopt krijgt.



*het opvangcentrum El Galgo Senior is gesitueerd in Campello bij Allicante en ligt tegen een berg aan vandaar dat het door insiders kortweg "de berg" genoemd wordt.

Een foto zegt meer dan 1000 woorden...

De nacht is rustig verlopen, we hebben Miguel niet gehoord. Als ik beneden kom vliegt hij uit z'n mand en gaat me vanachter de zetel staan aankijken. Ik stap op hem af en neem hem bij de halsband mee naar buiten. Daar doet hij vrijwel onmiddellijk zijn behoefte, flinke jongen! Binnen zie ik dat hij 's nachts toch zijn poot tegen de tafel getild heeft. De hoogte van de vochtige plek op de tafelpoot verraadt hem want onze Fos kan immers niet zo hoog plassen ;-)

Miguel heeft reuzenhonger. Terwijl hij over de rand van de kom mij in het oog houdt, schrokt hij zijn brokjes op. Het valt ons weer op dat hij enorm angstig is. Vooral als we rechtstaan durft hij niet naar ons toe te komen. Als we zitten of hurken maar vooral als we de andere honden aanhalen durft hij voorzichtig naar ons toe komen om geknuffeld te worden. Vandaag is het woensdag, ik moet gaan werken maar gelukkig is Glenn thuis met dit vriesweer. Het lijkt me niet zo'n goed idee om Miguel meteen al een ganse dag alleen thuis te laten bij de anderen.

Om 11 uur krijg ik op mijn werk een SMS-je binnen, het is een foto van Miguel en Fosfor. Ze liggen samen in één mand te slapen.

Wat er aan vooraf ging...

Er loopt een mailtje van Patricia binnen. Ze is ongerust want Miguel, de grote witte Galgojongen die gisterenavond laat met Vera en Martine vanuit Spanje naar hier gereisd is, zou gehapt hebben naar de Jack Russel Terrier van zijn adoptiegezin. Patricia maakt zich zorgen want Miguel is allesbehalve een moeilijke jongen. Omdat het adoptiegezin, net zoals wij, in Genk woont vraagt ze of ik contact met hen wil opnemen. De man die ik aan de telefoon krijg klinkt zenuwachtig en verklaart dat het absoluut niet klikt tussen Miguel en hun Jack Russell Terrier. We (Glenn en ik) besluiten ter plaatse te gaan kijken en staan een kwartiertje later op de stoep bij het adoptiegezin.

De sfeer in huis is erg gespannen, de Jack Russell Terrier (het beestje blijkt al 15 jaar te zijn) ligt in zijn mandje in de keuken en weigert om er nog uit te komen zolang "die vreemdeling" in huis rondloopt. Hij is hier immers jarenlang heer en meester geweest. Miguel ligt in de living op de zetel en kijkt me met grote bange ogen aan als ik naast hem ga zitten. De man is erg zenuwachtig, hij vreest dat Miguel de kleine Jack zal bijten als ze werken zijn. We proberen hem uit te leggen dat Miguel hem zeker niks ergs zal aandoen, dat Miguel erg bang is en onder stress staat van de lange reis en alles wat hem overkomen is, dat hij beter Miguel in de mand laat slapen en de kleine terrier terug in zijn eer en glorie hersteld wordt op zijn plekje in de zetel. We proberen uit te leggen dat honden gelijk Miguel soms weken of maanden nodig hebben om zich aan te passen en om hun ellendig verleden achter zich te laten. En desnoods kan Miguel de eerste tijd ook in een bench terwijl ze werken zijn maar de man heeft er geen oren naar. Het lijkt hem beter dat Miguel weg gaat voor 'hij er aan gehecht zou zijn'. Hij blijft herhalen dat ze dit nooit hadden mogen doen en dat hij zich vergist heeft. Ik heb medelijden met Miguel. Precies een jaar geleden werd hij door Patricia op het nippertje gered uit het dodingsstation van Sevilla en nu, net nu hij met één poot in zijn spreekwoordelijke "gouden mandje" staat, loopt het weer mis voor hem. Arme Miguel, hij krijgt niet eens de kans om zich te bewijzen. Omdat we merken dat het niet helpt om verder in te praten op de man beslissen we om Miguel mee te nemen. Het heeft geen zin om hem hier nog langer te laten. Als ik hem zijn jasje aan doe begint hij te trillen. Hij is bang, heel bang en weet niet wat hem nu weer te wachten staat.

Op weg naar huis maak ik me toch wel zorgen. We waren eigenlijk helemaal niet van plan om zo snel na Bruja alweer een nieuwe opvanghond in huis te nemen. Binnenkort begint het agilityseizoen, dan kruipt veel tijd in de trainingen en zijn we bijna elk weekend op wedstrijd. En Miguel is een reu, we hebben tot nu toe enkel teefjes opgevangen en dat leverde geen enkel probleem op. Maar Fosfor (mijn Manchester Terrierreutje) is een echte macho. Hij kan soms nogal lelijk uit de hoek komen als het andere reuen betreft. Miguel heeft zich ondertussen neergelegd en met een diepe zucht valt hij in slaap. Hij is zo moe. Ik troost me met de gedachte dat het waarschijnlijk allemaal wel mee zal vallen.

En zo doet Miguel, nog geen 24 uur nadat hij in België geland is, zijn intrede in huize Kraewinkels.

De kennismaking met onze honden verloopt goed. We laten Miguel eerst rustig de living verkennen en daarna mogen onze honden één voor één binnenkomen. Cora, ons o zo lieve Coortje, mag als eerste. Ze besnuffelt Miguel en trippelt een paar keer rond hem. OK, een nieuweling, toffe kerel! Ook Lula en Tundra reageren zoals ik het van hen verwacht. Lula, de meest vocale van de drie, gaat meteen aan Glenn vertellen dat er een nieuwkomer is en vlijt zich tegen Glenn aan. Waarschijnlijk wil ze Miguel duidelijk maken dat Glenn 'haar baasje' is. Tundra, onze grote speelvogel, wil Miguel meteen uitnodigen voor een spelletje. Als laatste komen de 2 terriers aan de beurt. Folly blaft een paar keer venijnig naar Miguel en Fosfor loopt op hoge poten om Miguel heen. En Miguel, die durft zich al die tijd nauwelijks te verroeren. Hij ondergaat alles heel gelaten. Van agressie of happen valt niks te merken.

Miguel is bang, heel bang, telkens als we hem benaderen gaat hij lopen. Ik neem een handvol koekjes en begin ze uit delen. Miguel durft niet dichterbij te komen. Vanop een afstand bekijkt hij alles. Maar dan overwint zijn nieuwsgierigheid het toch. Voetje per voetje komt hij dichterbij en voorzichtig neemt hij zijn koekje aan.