Wat er aan vooraf ging...

Er loopt een mailtje van Patricia binnen. Ze is ongerust want Miguel, de grote witte Galgojongen die gisterenavond laat met Vera en Martine vanuit Spanje naar hier gereisd is, zou gehapt hebben naar de Jack Russel Terrier van zijn adoptiegezin. Patricia maakt zich zorgen want Miguel is allesbehalve een moeilijke jongen. Omdat het adoptiegezin, net zoals wij, in Genk woont vraagt ze of ik contact met hen wil opnemen. De man die ik aan de telefoon krijg klinkt zenuwachtig en verklaart dat het absoluut niet klikt tussen Miguel en hun Jack Russell Terrier. We (Glenn en ik) besluiten ter plaatse te gaan kijken en staan een kwartiertje later op de stoep bij het adoptiegezin.

De sfeer in huis is erg gespannen, de Jack Russell Terrier (het beestje blijkt al 15 jaar te zijn) ligt in zijn mandje in de keuken en weigert om er nog uit te komen zolang "die vreemdeling" in huis rondloopt. Hij is hier immers jarenlang heer en meester geweest. Miguel ligt in de living op de zetel en kijkt me met grote bange ogen aan als ik naast hem ga zitten. De man is erg zenuwachtig, hij vreest dat Miguel de kleine Jack zal bijten als ze werken zijn. We proberen hem uit te leggen dat Miguel hem zeker niks ergs zal aandoen, dat Miguel erg bang is en onder stress staat van de lange reis en alles wat hem overkomen is, dat hij beter Miguel in de mand laat slapen en de kleine terrier terug in zijn eer en glorie hersteld wordt op zijn plekje in de zetel. We proberen uit te leggen dat honden gelijk Miguel soms weken of maanden nodig hebben om zich aan te passen en om hun ellendig verleden achter zich te laten. En desnoods kan Miguel de eerste tijd ook in een bench terwijl ze werken zijn maar de man heeft er geen oren naar. Het lijkt hem beter dat Miguel weg gaat voor 'hij er aan gehecht zou zijn'. Hij blijft herhalen dat ze dit nooit hadden mogen doen en dat hij zich vergist heeft. Ik heb medelijden met Miguel. Precies een jaar geleden werd hij door Patricia op het nippertje gered uit het dodingsstation van Sevilla en nu, net nu hij met één poot in zijn spreekwoordelijke "gouden mandje" staat, loopt het weer mis voor hem. Arme Miguel, hij krijgt niet eens de kans om zich te bewijzen. Omdat we merken dat het niet helpt om verder in te praten op de man beslissen we om Miguel mee te nemen. Het heeft geen zin om hem hier nog langer te laten. Als ik hem zijn jasje aan doe begint hij te trillen. Hij is bang, heel bang en weet niet wat hem nu weer te wachten staat.

Op weg naar huis maak ik me toch wel zorgen. We waren eigenlijk helemaal niet van plan om zo snel na Bruja alweer een nieuwe opvanghond in huis te nemen. Binnenkort begint het agilityseizoen, dan kruipt veel tijd in de trainingen en zijn we bijna elk weekend op wedstrijd. En Miguel is een reu, we hebben tot nu toe enkel teefjes opgevangen en dat leverde geen enkel probleem op. Maar Fosfor (mijn Manchester Terrierreutje) is een echte macho. Hij kan soms nogal lelijk uit de hoek komen als het andere reuen betreft. Miguel heeft zich ondertussen neergelegd en met een diepe zucht valt hij in slaap. Hij is zo moe. Ik troost me met de gedachte dat het waarschijnlijk allemaal wel mee zal vallen.

En zo doet Miguel, nog geen 24 uur nadat hij in België geland is, zijn intrede in huize Kraewinkels.

De kennismaking met onze honden verloopt goed. We laten Miguel eerst rustig de living verkennen en daarna mogen onze honden één voor één binnenkomen. Cora, ons o zo lieve Coortje, mag als eerste. Ze besnuffelt Miguel en trippelt een paar keer rond hem. OK, een nieuweling, toffe kerel! Ook Lula en Tundra reageren zoals ik het van hen verwacht. Lula, de meest vocale van de drie, gaat meteen aan Glenn vertellen dat er een nieuwkomer is en vlijt zich tegen Glenn aan. Waarschijnlijk wil ze Miguel duidelijk maken dat Glenn 'haar baasje' is. Tundra, onze grote speelvogel, wil Miguel meteen uitnodigen voor een spelletje. Als laatste komen de 2 terriers aan de beurt. Folly blaft een paar keer venijnig naar Miguel en Fosfor loopt op hoge poten om Miguel heen. En Miguel, die durft zich al die tijd nauwelijks te verroeren. Hij ondergaat alles heel gelaten. Van agressie of happen valt niks te merken.

Miguel is bang, heel bang, telkens als we hem benaderen gaat hij lopen. Ik neem een handvol koekjes en begin ze uit delen. Miguel durft niet dichterbij te komen. Vanop een afstand bekijkt hij alles. Maar dan overwint zijn nieuwsgierigheid het toch. Voetje per voetje komt hij dichterbij en voorzichtig neemt hij zijn koekje aan.